جوز گِله

جوز یا همان گردویی که اندازه اش از حد معمول کوچک تر و از فندق بزرگتر است را جوز گله می‌گویند.
در گذشته اگر فردی از کسی ناراحتی و گلایه داشت و آن فرد هم برای او محترم و عزیز بود، شخص ظرفی از عناب، گردو، بادام یا سنجد پر می کرد و چند دانه ای هم از جوزهای گله در آن مخلوط می کرد و به عنوان تعارف و هدیه ای کوچک به منزل وی میبرد و فرد مقابل هم بعداً با دیدن آن گردوها متوجه ناراحتی ایشان می شد که از او گلایه ای داشته و مسئله ای به دل گرفته است اما چون دوستی، خویشی، احترام همسایه و همشهری بودن و روابط متقابل اهمیتی بیش از هرچیز دیگری داشته، ناراحتی خود را با هدیه ای ابراز نموده‌است و فرد مقابل هم اگر حرفی زده یا کاری کرده بود به اشتباه خود پی میبرد و درصدد عذرخواهی برمی آمد و اگر هم سوءتفاهمی بوده جویای علت دلگیری او میگشت.
گذشتگان ما به نوعی ناراحتی و گلایه خود را با بی محلی کردن، ترش رویی، دعوا، غیبت و بدگویی پشت سر یکدیگر و کارهای تلافی جویانه ابراز نمی کردند، بلکه به شکلی محترمانه و با حفظ حرمت ابراز می نمودند و این خود نشان شعور، بلوغ فکری و غنای فرهنگی یک جامعه بوده است که امروزه کمتر به آن توجه می شود.
هرچه شناخت ما از پیشینه و فرهنگ نیاکانمان بیشتر شود، عشق و علاقه و حس افتخارمان به نیا و وطن مان بیشتر خواهد شد.
یکی از علل خلأ فرهنگی و احساس تهی بودن و کم خودبینی، عصبانیت ها، عدم پایبندی به اخلاق که در جامعه امروز به شدت احساس شود ناشی از همین گسست های آیینی ماست.

آیین و فرهنگ نیاکان خود را پاس بداریم
نوشته : حسن پاکار